finał...

 Nie meczę już Was zdjęciami płytek, ale chwalę się finałem. Płytki lepiłam z myślą o kominku. Lepiłam je i lepiłam, nie licząc i nie mierząc. Nie było planowania.  Jednego dnia ulepiłam trochę małych, innego trochę dużych, a jeszcze innego i takie i takie.

To, co na nich się znalazło - to czysty przypadek, a właściwie jest na nich to , co siedziało w mojej głowie, gdy je lepiłam:)

Do układania niezbędne i niezastąpione były złote ręce mojego brata, bez niego nic by nie było.

 Ułożenie ich na narysowanym schemacie było okropnie trudne, a przyklejenie dookoła kominka, to układanie puzli o dużym stopniu trudności.

 I nijak się miało do schematu:)

,,Goła baba" tylko miała odgórnie zaplanowane miejsce.

Czasem szła praca na trzy, a nawet cztery ręce.

 I jest. Jedyny na świecie taki kominek!!! 

Czy jest ktoś, kto odważy się podważyć takie stwierdzenie?

Płytki wykorzystane co do jednej. 

Aż niewiarygodne, że zrobiłam ich dokładnie tyle, ile było potrzeba:)